La ŝagtelefonoj ―kiaj ili estas nun ―ne aperis subite en nia vivo, de unu tago al alia, kiel miraklo. Se tiel okazus, certe ili estus tre timigaj kaj eble danĝeraj aĵoj. Sed ne estis tiel, ili evoluis iom post iom, kaj ĉiu progreso kaj novaĵoj ravis nin kiel infanojn antaŭ dolĉaĵo-bretaro. Eble vi, samkiel mi, tre entuziasmis kiam unuafoje eblis fari fotojn – terure kvalitajn 0,3 MB-bildojn – per la poŝtelefonoj.
Ŝajnas ke dekomence, kiam aperas novaĵoj, ni ne klarvidas la tutan bildon kaj povas fari bonan prijuĝon nur kiam damaĝo jam estas. Nun, pli ol jardeko pasis de la unuaj ŝaĝtelefonoj, kaj nia rilato kun ili fariĝis multe pli forta kaj intima ― kio havas siajn kromefikojn.
Eble vi scias ke Koka-Kolao estis elpensita origine kiel kuracaĵo: revigliga trinkaĵo, ili diris. Nuntempe, malgraŭ ke ĝi delonge ne plu entenas kokainon, ni ĉiuj scias ke ĝi tute ne estas kuracaĵo, sed ja povas efiki tute male, se tro ofte konsumata. Hodiaŭ, pli kaj pli oni zorgas pri la rilato inter nia psika sano kaj la troa uzado de la portebla telefono, kun siaj tre diverscelaj apoj. Tiusence, la artikolo de Stela, kun la defio, kiun ĝi entenas, venas en bona momento ― ankaŭ por mi.
Estis kvazaŭ aŭtomata ago malbloki la telefonon kaj malfermi Instagramon. Mi, kvazaŭ dependulo, pasigis pli ol horon (se kalkuli la tutan tagon) rigardante aliulan vivon kaj apenaŭ konatajn vizaĝojn. Post la defio, mi fermis mian personan konton ĉe tiu socia reto. Du semajnojn antaŭe mi jam estis malinstalinta la apon de Facebook, kaj rimarkis kiom
multe pli rapida la telefono fariĝis. Mi surprize rimarkis ke la baterio de la telefono daŭras
2 plenajn tagojn (duoble pli da tempo ol antaŭe).
